Hamiyet ÇAKIR

Bir gece ansızın geldiler,
Kapılar çalındı, duvarlar sessiz.
Köy meydanında toplandı insanlar,
Gözlerde korku, yüreklerde hüzün.

Ahmet dediler, artık İvan’sın,
Fatma dediler, adın Maria.
Bir kağıt parçası zorla imzalandı,
Kimlikler gitti, ruhlar yaralandı.

Ama bir isim neyi değiştirir ki?
Ruh aynı, dil aynı, türkü aynı.
Toprak bilir üstündekini,
Ve ağaçlar tanır kökünü.

Zorla alınan ne varsa,
Bir gün geri döner sahibine.
Çünkü kimlik, kalpte yazılıdır,
Pasaportlarda değil, yüreğin özünde.

Gün gelir, çocuklar hatırlar,
Türkan bebeğin sustuğu o günü.
Ama o sessizlik yankı olur,
Bir halkın direnişine güç verir.

Unutulmaz ne zulüm, ne direniş,
İnsanlık hafızasında yerini bulur.
Adını unutturamaz hiç kimse,
Çünkü tarih, haklı olanı hep hatırlar.