Gülten RAYİMOĞLU

Adımızı aldılar, kimliğimizi,
Türkçemizi susturdular bir gün ansızın.
Camileri kapattılar, dualar yetim kaldı,
Bir halkın sesi kısılır mı sanıldı?

Bulgaristan dağlarında yankı var hâlâ,
Türk’ün direnişi, kalpte bir damga.
Zorla isimler, yasaklı sözler,
Ama unutmadık, unutmayacağız bizler.

Göç yollarında acı ve umut,
Bir halk yürüdü geleceğe doğru.
Evlerimiz, bahçelerimiz, mazimiz,
Her şey geride, ama biz buradayız.

Ne bir isim, ne bir yasak susturabilir,
Bir halkın yüreği her şeyi bilir.
Türkçe bir ninnide, bir ezanda,
Yaşıyor kimliğimiz, her bir sabahımızda.

Unutmadık geçmişi, unutturmayız,
Her kelimede, her adımda varız.
Tarihin tanığıyız, sessiz kalmayız,
Unutmadık, unutmayacağız!

______________________________

 

Acınası Günler

Gün doğar, ama ışığı yok,
Yollar uzar, ama sonu yok.
Bir halkın kimliği yerde,
Ezdiler bizi sessizce.

Adlarımız değişti, biz sustuk,
Türkçe yasak, biz unuttuk.
Ama içimizde bir boşluk,
Kimliğimizi kaybettik, yok olduk.

Göç yollarında bir karaltı,
Evlerimizi geride bıraktık artık.
Ne bir dönüp bakış ne bir veda,
Hayallerimiz bile yabancı bu topraklara.

Acınası halimiz, gözlerimiz yaş,
Bir avuç toprak için mi bu telaş?
Tarihe bir leke düştü,
Unutulur mu? Belki, unutulur işte.

Her şeye rağmen sessiziz,
Bağırmak isteriz ama dilimiz sürçeriz.
Kendi hikayemize yabancı,
Acınası bir halk, işte biz.