Derya YILDIRIM

Bir sabah vakti, gökyüzü karanlık,
Kırcaali’de yankılandı insanlık çığlığı.
İsimler çalındı, pasaportlar silindi,
Ama umut, yürekte hala canlıydı.

Ahmet’e zorla “İvan” dediler,
Türkan’ın masum sesi susturuldu.
Fakat tarih, bu zulmü unutmaz,
Adaletin sesi bir gün duyulur.

Silahsız eller, dualar yükseldi,
Bir halkın direnişi, göklerde yankılandı.
Kimliklerinden koparmak istediler,
Ama ruhlarından koparamadılar.

Türkan bebeğin masum gülüşü,
Kara toprağa düştü bir sembol gibi.
O küçük beden, büyük bir ağırlık,
Bir halkın onuru, direnişin ışığı.

Coplar, mermiler, soğuk beton,
Yüreklerde ateş, zulme karşı bir ton.
Her gözyaşı, direnişin tohumu,
Her haykırış, umudun bir yudumu.

Karanlık geceler sonsuza dek sürmez,
Adalet, bir gün yine güler yüz gösterir.
Kimlik, bir halkın varlık sebebi,
Onuru, geleceğe bırakılan en saf hediye.

Ve bu topraklar şahit olur her an,
İsimler silinse de hatıralar kalır.
Zulüm, tarihte kara bir leke olur,
Ama direniş, insanlıkta bir destan kurulur.