Gülten RAYİMOĞLU

Bir gün ansızın sessizlik çöktü,
Türkçe kelimeler susturuldu, göğe tırmandı hüznü.
Köyler, kasabalar adını unuttu,
Bir milletin geçmişi, zorla değiştirildi.

Nerede kaldı şafakta yankılanan ezan,
Hangi duvarlara hapsedildi o saf inançtan?
Camiler mühürlendi, dualar yasaklandı,
Bir halkın kalbine korku salındı.

İsimlerimiz, adlarımız bir hiç oldu,
Defterlerden, belgelerden silinip Bulgarca doldu.
Anne babaların dilinde titredi isyan,
Ama susturuldu her bir ağız, her bir can.

Türkülerin rengi soldu, dillerimiz bağlandı,
Bir çocuğun ninnisi bile sessiz ağlandı.
Kına geceleri, sünnet şenlikleri kayboldu,
Gözlerde umut, yüreklerde ateş boğuldu.

Göç yolları açıldı, hicret yollara düştü,
Bir millet, evini bırakıp, gurbetle birleşti.
Vatan diye bildiği topraklar yabancı oldu,
Hatıralar, sınırın ardında unutuldu.

Ama umut vardır, karanlıkta bile,
Her şafak sökecektir inançla, emekle.
Adlarımız, türkülerimiz, dualarımız geri döndü,
Bir milletin ruhu, sonsuza dek özgürce sürdü.

Unutmayız o günleri, susmayız asla,
Bir halkın direnişi yankılanır sonsuza.