Neriman KALYONCUOĞLU

İşte biz, bu çilelerin içinden gelen çocuklarız,
Evde “Allah var”, okulda “Allah yok” diye büyütülen.
Doğruyu konuşmayı unutturulan,
Yalanı çocuk yaşta öğrenen çocuklarız.

Sırlarımız vardı fısıldanan,
“Evde hangi dilde konuşuyorsun?” diye sorulan.
Korkuyu oyundan önce öğrendik,
Gözyaşı dökmeden ağlamayı bildik.

Adlarımız değişti, kimliklerimiz silindi,
Ama dualarımız hep içimizde saklı kaldı.
Taşlarımız kırıldı, mezarlarımız söküldü,
Ama biz o taşlardan bir kale yaptık.

Geceyle barışık büyüdük,
Çünkü karanlıkta saklıydı özgürlüğümüz.
Gündüz sustuk, gece fısıldadık,
Kendi toprağımızda misafir gibiydik.

Bir elimizde utanç, bir elimizde umut,
Bu toprak bizim, dedik her adımda.
Yıkıldık sandılar, sessiz kaldık dediler,
Ama kalbimizde çığlıklar yankılandı.

Biz, o çocuklarız işte,
Baskıyla büyüyen, korkuyla yoğrulan,
Ama inadına dimdik duran.
Adımızı geri alacak olan çocuklarız.

Ve şimdi, geçmişin yüküyle değil,
Geleceğin umuduyla yürüyoruz.
Çünkü biz, bu çilelerden doğan,
Direnen bir milletin çocuklarıyız.